рӱжгымӧ

Г. ру́жгымы

1. прич. от рӱжгаш.

2. в знач. сущ. шум. Рӱжгымышт уло ял кумдыкеш шокта. К. Васин. Их шум слышен по всей деревне. Ӱдыр-влакат, шып лийын, орол пӧ ртыштӧ рӱжгымым колыштыт. С. Чавайн. Девушки, притихнув, прислушиваются к шуму в сторожке.